Erec szam. Polska w tekstach izraelskiego trzeciego pokolenia po Zagładzie

Celem niniejszej książki jest podjęcie refleksji nad dalszymi losami – najczytelniej sformułowanego przez Dawida Grosmana i zaadaptowanego w obrębie izraelskiej narracji zbiorowej – paradygmatu „kraju tam”. Zatem znacznie bardziej od topograficznie rozumianych polskich przestrzeni interesuje mnie sieć narracji, w którą są one uwikłane. (…) Przestrzenie Polski istnieją zatem w tych rozważaniach na tyle (i na tak długo), na ile tworzone wokół nich narracje mogą stanowić system połączeń między nimi a szerszym kontekstem. (…) W tym przypadku za wspomniany system połączeń odpowiada izraelska narracja o Szoa. Locus Polski w izraelskim imaginarium nierozerwalnie wiąże się bowiem ze zmianami w obrębie tamtejszego dyskursu dotyczącego Zagłady i w sposobach pamiętania o niej, jednocześnie pomagając je dostrzec.